وصال یار، فراق یار

چاپ صفحه

امام خميني هدف ها و آرمان ها و هر آنچه را که مي بايست ابلاغ کند، گفته بود و در عمل نيز تمام هستيش را براي تحقق همان هدف ها بکار گرفته بود. اينک در آستانه نيمه خرداد سال 1368 خود را آماده ملاقات عزيزي مي کرد که تمام عمرش را براي جلب رضاي او صرف کرده بود و قامتش جز در برابر او، در مقابل هيچ قدرتي خم نشده، و چشمانش جز براي او گريه نکرده بود. سروده هاي عارفانه اش همه حاکي از درد فراق و بيان عطش لحظه وصال محبوب بود.

و اينک اين لحظه شکوهمند براي او، و جانکاه و تحمل ناپذير براي پيروانش، فرا مي رسيد. او خود در وصيتنامه اش نوشته است: با دلي آرام و قلبي مطمئن و روحي شاد و ضميري اميدوار به فضل خدا از خدمت خواهران و برادران مرخص و به سوي جايگاه ابدي سفر مي کنم و به دعاي خير شما احتياج مبرم دارم و از خداي رحمن و رحيم مي خواهم که عذرم را در کوتاهي خدمت و قصور و تقصير بپذيرد و از ملت اميدوارم که عذرم را در کوتاهي ها و قصور و تقصيرها بپذيرند و با قدرت و تصميم و اراده به پيش بروند.

شگفت آنکه امام خميني در يکي از غزلياتش که چند سال قبل از رحلت سروده است:

از غــم دوســت در این میـــکده فریــاد کشـم دادرس نیست که در هجــر رخـش داد کشـم
داد و بــی داد کـه در محفـل مـا رندی نیست کــه بــرش شـــکوه بــرم، داد ز بیــداد کشـم

شـادیــم داد، غمـــم داد و جفـــا داد و وفــــا باصفـا منــت آن را کــه بـــه مـــن داد کشــم

عاشــم، عاشــق روی تـو، نـه چیــــز دگـــری بـار هجـــران و وصــالت بـه دل شـــاد،کشــم

در غمـت ای گل وحشـی من، ای خسـرو من جــــور مجنــون ببـــرم، تیشـــه فرهـــاد کشـم

مُــردم از زندگـی بی تـــو که با مــن هستـــی طرفــه سـرّی است که بایـد برِ استــاد کشـم

ســال ها می گـــذرد، حــادثه هــــا می آیـــد انتــــظار فـــــرج از نیمـــــــه خُــــــرداد کشــم

ساعت 20 / 22 بعداز ظهر روز شنبه سيزدهم خرداد ماه سال 1368 لحظه وصال بود. قلبي از کار ايستاد که ميليون ها قلب را به نور خدا و معنويت احيا کرده بود. به وسيله دوربين مخفي اي که توسط دوستان امام در بيمارستان نصب شده بود روزهاي بيماري و جريان عمل و لحظه لقاي حق ضبط شده است. وقتي که گوشه هايي از حالات معنوي و آرامش امام در اين ايام از تلويزيون پخش شد غوغايي در دلها بر افکند که وصف آن جز با بودن در آن فضا ممکن نيست. لبها دائما به ذکر خدا در حرکت بود. 0a5f1b09 Bf65 4210 936b B1bcc1d35170

در آخرين شب زندگي و در حالي که چند عمل جراحي سخت و طولاني درسن 87 سالگي تحمل کرده بود و در حالي که چندين سرم به دست هاي مبارکش وصل بود نافله شب مي خواند و قرآن تلاوت مي کرد.

در ساعات آخر، طمانينه و آرامشي ملکوتي داشت و مرتبا شهادت به وحدانيت خدا و رسالت پيامبر اکرم (ص) را زمزمه مي کرد و با چنين حالتي بود که روحش به ملکوت اعلي پرواز کرد. وقتي که خبر رحلت امام منتشر شد، گويي زلزله اي عظيم رخ داده است، بغضها ترکيد و سرتاسر ايران و همه کانون هايي که در جهان با نام و پيام امام خميني آشنا بودند يکپارچه گريستند و بر سر و سينه زدند. هيچ قلم و بياني قادر نيست ابعاد حادثه را و امواج احساسات غيرقابل کنترل مردم را در آن روزها توصيف کند.

مردم ايران و مسلمانان انقلابي، حق داشتند اينچنين ضجه کنند و صحنه هايي پديد آورند که در تاريخ نمونه اي بدين حجم و عظمت براي آن سراغ نداريم. آنان کسي را از دست داده بودند که عزت پايمال شده شان را باز گردانده بود، دست شاهان ستمگر و دست هاي غارتگران آمريکايي و غربي را از سرزمينشان کوتاه کرده بود، اسلام را احيا کرده بود، مسلمين را عزت بخشيده بود، جمهوري اسلامي را بر پا کرده بود، رو در روي همه قدرت هاي جهنمي و شيطاني دنيا ايستاده بود و ده سال در برابر صدها توطئه براندازي و طرح کودتا و آشوب و فتنه داخلي و خارجي مقاومت کرده بود و 8 سال دفاعي را فرماندهي کرده بود که در جبهه مقابلش دشمني قرار داشت که آشکارا از سوي هر دو قدرت بزرگ شرق و غرب حمايت همه جانبه مي شد. مردم، رهبر محبوب و مرجع ديني خود و منادي اسلام راستين را از دست داده بودند.

شايد کساني که قادر به درک و هضم اين مفاهيم نيستند، اگر حالات مردم را در فيلم هاي مراسم توديع و تشييع و خاکسپاري پيکر مطهر امام خميني مشاهده کنند و خبر مرگ دهها تن که در مقابل سنگيني اين حادثه تاب تحمل نياورده و قلبشان از کار ايستاده بود را بشنوند و پيکرهايي که يکي پس از ديگري از شدت تاثر بيهوش شده، بر روي دست ها در امواج جمعيت به سوي درمانگاه ها روانه مي شدند را در فيلم ها و عکس ها ببينند، در تفسير اين واقعيت ها درمانده شوند.

اما آنان که عشق را مي شناسند و تجربه کرده اند، مشکلي نخواهند داشت. حقيقتا مردم ايران عاشق امام خميني بودند و چه شعار زيبا و گويايي در سالگرد رحلتش انتخاب کرده بودند که:

عشق به خميني عشق به همه خوبيهاست

روز چهاردهم 1368، مجلس خبرگان رهبر تشکيل گرديد و پس از قرائت وصيت نامه امام خميني توسط حضرت آيت الله خامنه اي که دو ساعت و نيم طول کشيد، بحث و تبادل نظر براي تعيين جانشيني امام خميني و رهبر انقلاب اسلامي آغاز شد و پس از چندين ساعت سرانجام حضرت آيت الله خامنه اي (رئيس جمهور وقت) که خود از شاگردان امام خميني - سلام الله عليه - و از چهره هاي درخشان انقلاب اسلامي و از ياوران قيام 15 خرداد بود و در تمام دوران نهضت امام در همه فراز و نشيب ها در جمع ديگر ياوران انقلاب جانبازي کرده بود، به اتفاق آرا براي اين رسالت خطير برگزيده شد. سالها بود که غربي ها و عوامل تحت حمايتشان در داخل کشور که از شکست دادن امام مايوس شده بودند وعده زمان مرگ امام را مي دادند.

اما هوشمندي ملت ايران و انتخاب سريع و شايسته خبرگان و حمايت فرزندان و پيروان امام همه اميدهاي ضد انقلاب را بر باد دادند و نه تنها رحلت امام پايان راه او نبود بلکه در واقع عصر امام خميني در پهنه اي وسيع تر از گذشته آغاز شده بود. مگر انديشه و خوبي و معنويت و حقيقت مي ميرد؟ روز و شب پانزدهم خرداد 67 ميليونها نفر از مردم تهران و سوگواراني که از شهرها و روستاها آمده بودند، در محل مصلاي بزرگ تهران اجتماع کردند تا براي آخرين بار با پيکر مطهر مردي که با قيامش قامت خميده ارزش ها و کرامتها را در عصر سياه ستم استوار کرده و در دنيا نهضتي از خداخواهي و باز گشت به فطرت انساني آغاز کرده بود، وداع کنند.

هيچ اثري از تشريفات بي روح مرسوم در مراسم رسمي نبود. همه چيز، بسيجي و مردمي وعاشقانه بود. پيکر پاک و سبز پوش امام بر بالاي بلندي و در حلقه ميليون ها نفر از جمعيت ماتم زده چون نگيني مي درخشيد. هرکس به زبان خويش با امامش زمزمه مي کرد و اشک مي ريخت. سرتاسر اتوبان و راه هاي منتهي به مصلي مملو از جميعت سياه پوش بود.

پرچم هاي عزا بر در و ديوار شهر آويخته و آواي قرآن از تمام مساجد و مراکز و ادارات و منازل بگوش مي رسيد. شب که فرا رسيد هزاران شمع به ياد مشعلي که امام افروخته است، در بيابان مصلي و تپه هاي اطراف آن روشن شد. خانواده هاي داغدار گرداگرد شمعها نشسته و چشمانشان بر بلنداي نوراني دوخته شده بود.

فرياد يا حسين بسيجيان که احساس يتيمي مي کردند و بر سر و سينه مي زدند فضا را عاشورايي کرده بود. باور اينکه ديگر صداي دلنشين امام خميني را در حسينيه جماران نخواهند شنيد، طاقت ها را برده بود. مردم شب را در کنار پيکر امام به صبح رسانيدند. در نخستين ساعت بامداد شانزده خرداد، ميليون ها تن به امامت آيت الله العظمي گلپايگاني(ره) با چشماني اشکبار برپيکر امام نماز گذاردند.

انبوهي جمعيت و شکوه حماسه حضور مردم در روز ورود امام خميني به کشور در 12 بهمن 1357 و تکرار گسترده تر اين حماسه در مراسم تشييع پيکر امام، از شگفتي هاي تاريخ است. خبرگزاري هاي رسمي جهاني جمعيت استقبال کننده را در سال 1357 تا 6ميليون نفر و جمعيت حاضر در مراسم تشييع را تا 9 ميليون نفر تخمين زدند و اين در حالي بود که طي دوران 11 ساله حکومت امام خميني به واسطه اتحاد کشورهاي غربي و شرقي در دشمني با انقلاب و تحميل جنگ 8 ساله و صدها توطئه ديگر آنان، مردم ايران سختي ها و مشکلات فراواني را تحمل کرده و عزيزان بي شماري را در اين راه از دست داده بودند و طبعا مي بايست به تدريج خسته و دلسرد شده باشند اما هرگز اينچنين نشد.

نسل پرورش يافته در مکتب الهي امام خميني به اين فرموده امام ايمان کامل داشت که: در جهان حجم تحمل زحمت ها و رنج ها و فداکاري ها و جان نثاري ها و محروميت ها مناسب حجم بزرگي مقصود و ارزشمندي و علو رتبه آن است پس از آنکه مراسم تدفين به علت شدت احساسات عزاداران امکان ادامه نيافت، طي اطلاعيه هاي مکرر از راديو اعلام شد که مردم به خانه هايشان بازگردند، مراسم به بعد موکول شده و زمان آن بعدا اعلام مي شود.

براي مسوولين ترديدي نبود که هر چه زمان بگذرد صدها هزار تن از علاقه مندان ديگر امام که از شهرهاي دور راهي تهران شده اند نيز بر جمعيت تشييع کننده افزوده خواهد شد، ناگزير در بعدازظهر همان روز مراسم تدفين با همان احساسات و به دشواري انجام شد که گوشه هايي از اين مراسم به وسيله خبرنگاران به جهان مخابره شد و بدين سان رحلت امام خميني نيز همچون حياتش منشا بيداري و نهضتي دوباره شد و راه و يادش جاودانه گرديد چرا که او حقيقت بود و حقيقت هميشه زنده است و فناناپذير.

مقالات مرتبط

----------------
تمامی حقوق برای میراث ما محفوظ وانتشار مطالب با ذکر منبع بلامانع است

اعلام دیدگاه در مورد این خبر

تنها نظراتی که با حروف فارسی نوشته می شوند قابلیت انتشار خواهند داشت.

حقوق برای پایگاه خبری میراث ما محفوظ و استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.

طراحی و پشتیبانی: گروه تکاپو